တစ္ပိုင္းတစ္စ တို႔ထိမိခဲ့ရတဲ့ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ - ၂ (ခရီးသြားေဆာင္းပါး)

ကလင္…ကလင္…ကလင္…

ဖုန္းကေန ေပးထားတဲ့ အခ်က္ေပးသံက ဆူညံလို႔။ ခ်င္းေတာင္တန္းရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ေမွးစက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထေတာ့…ထေတာ့…ထေတာ့…လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ အိပ္ရာ ထထခ်င္း အရင္ဆံုး လုပ္မိတာက အိပ္ယာေဘးက ျပတင္းကို ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို ထဖြင့္လိုက္တာပဲ။ နံနက္ခင္းရဲ႕ ေနျခည္ေအာက္မွာ ခ်င္းေတာင္တန္းႀကီး ဘယ္လိုေနမလဲေပါ့။

အရင္ရက္ေတြနဲ႔မတူ။ ခ်င္းေတာင္တန္းႀကီးက တိမ္ေတြ ကင္းစင္လုိ႔ စိမ္းျမျမနဲ႔ ေလညွင္းေသာ့ေသာ့ ျမဴးေနေလရဲ႕။ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္းစီက ေလသန္႔သန္႔ကို ႐ႈ႐ႈိက္ရင္း ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အစကို စတင္ရတာ တကယ့္ကို ၾကည္ႏူးစရာပါ။

ဒါေပမဲ့လည္း ခ်င္းေတာင္တန္းႀကီးရဲ႕ တခ်ဳိ႕ေသာေနရာေတြဟာ စိမ္းျမျခင္းေတြ ေပ်ာက္လုိ႔ လူေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးဒုကၡကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔အတြက္ ေပးဆပ္ေနရပါတယ္။ ေရြ႕ေျပာင္းေတာင္ယာ စိုက္ပ်ဳိးမႈ ေၾကာင့္ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ တခ်ဳိ႕ေနရာဟာ စိမ္းျမျခင္းေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ေနပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဆုိရင္ အိမ္ေျခ ၄၀၊ ၅၀ ေလာက္ စုေ၀းေနထိုင္ႏိုင္တဲ့ အက်ယ္အ၀န္းထိ ရွိေနတာေတြေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီေတာင္တန္းေတြရဲ႕ စိမ္းျမျခင္းကို ကာကြယ္ႏုိင္ပါ့ေတာ့မလားလို႔ ေတြးပူမိရဲ႕။

“ေတာင္ေပၚ” တစ္ခြက္ေလာက္ေဟ့။ ေနရာက “ခ်ယ္ရီ” လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္။

ဘာလဲဟဲ့ ေတာင္ေပၚ။ ကိုယ္၀င္ထုိင္လိုက္တာက ေကာ္ဖီဆိုင္၊ မွာလိုက္တာက “ေတာင္ေပၚ”။

ကိုယ္ေသာက္ခ်င္တာက ေကာ္ဖီ။ ေတာင္ေပၚေခါင္ရည္ကိုပဲ အညာက ထန္းရည္ကို “ပင္က်” လို႔မ်ား နာမ္စားျပဳ ေခၚလိုက္တာလား မသိေသး။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ၀န္ထမ္းညီငယ္ေလး လာခ် ေပးတာက ပန္းကန္လံုးတစ္လံုးေပၚမွာ အေပၚကေန ဒန္ပန္းကန္ျပားေလးအုပ္လို႔။ ဘာလဲဟဲ့ ေတာင္ေပၚဆိုၿပီး စိတ္ကေစာ...

ကိုယ္ေသာက္ခ်င္တာက ေကာ္ဖီ။ ေတာင္ေပၚေခါင္ရည္ကိုပဲ အညာက ထန္းရည္ကို “ပင္က်” လို႔မ်ား နာမ္စားျပဳ ေခၚလိုက္တာလား မသိေသး။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ၀န္ထမ္းညီငယ္ေလး လာခ် ေပးတာက ပန္းကန္လံုးတစ္လံုးေပၚမွာ အေပၚကေန ဒန္ပန္းကန္ျပားေလးအုပ္လို႔။ ဘာလဲဟဲ့ ေတာင္ေပၚဆိုၿပီး စိတ္ကေစာေနေလရဲ႕။

ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ပန္းကန္လံုးေပၚက ဒန္ပန္းကန္ျပားေလးကို ဖယ္လုိက္ေတာ့ ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ ေကာ္ဖီနံ႔။ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ေကာင္တာဘက္ကို ၾကည့္လုိက္္ေတာ့ တံဆိပ္မ်ဳိးစံု၊ ဒီဇိုင္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ အသင့္ေသာက္ ေကာ္ဖီမစ္ေတြ။ အဲဒီထဲကမွ သင္တန္းျပေပးဖို႔ အကူအညီ ေတာင္းတဲ့ ဆလိုင္းကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီေကာ္ဖီက “ေတာင္ေပၚ” လို႔ ေခၚတာ ဒီခ်င္းေတာင္ တန္းေပၚမွာ စိုက္လုိ႔လားဆိုေတာ့ သူက ဟုတ္တယ္တဲ့။

ေကာ္ဖီက ေသာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို အရသာ ရွိပါတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ရွင္းသြားၿပီး အေမႊး နံ႔ကလည္း လတ္ဆက္လို႔။ ဒါနဲ႔ ညီငယ္ ဆလိုင္း ဆက္ေျပာတာက “ဒီေကာ္ဖီကို ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို မင္းတပ္ကို ေရာက္ရင္ လာေသာက္တတ္ၾကတယ္” တဲ့။ ေၾသာ္…ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ ေကာ္ဖီေတြ၊ အသင့္ ေသာက္ေကာ္ဖီမစ္ေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလိုက္ေနတဲဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နံနက္ေစာေစာ လန္းဆန္းေစဖို႔ ခ်င္း ေတာင္တန္းႀကီးက သူေျမက ထြက္တဲ့ ေကာ္ဖီနဲ႔ ႀကိဳဆုိလိုက္ပံုက ေကာ္ဖီနံ႔လိုပဲ သင္းလို႔။

လမ္းေပၚကို ၾကည့္လုိက္ရင္လည္း ႏွင္းေတြ ေ၀ေနတဲ့ ပံုက တကယ့္ကို ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕လို႔ မေျပာရဘူး။ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ဟာ ခ်င္းျပည္နယ္ရဲ႕ ေတာင္ပိုင္းၿမိဳ႕ေလးပါ။ မေကြးတိုင္းနဲ႔ ကပ္ေနတာမို႔ နယ္စပ္ၿမိဳ႕လို႔ ဆုိရမယ့္ ၿမိဳ႕တစ္ခုပါပဲ။ ေတာင္ေတြကို ပတ္ၿပီး ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ အိမ္ေတြကို အဓိက တည္ေဆာက္ထားၾကတာျဖစ္ၿပီး အဲဒီက တစ္ဆင့္ၿ့ပီး တစ္ဆင့္ လမ္းေတြ ေဖာက္လုိ႔ ေတာင္ ကမ္းပါးယံေပၚမွာ အိမ္ေတြ ေဆာက္ထားၾကလို႔ ေတာင္နံရံေပၚက ၿမိဳ႕ေလးလုိ႔ ဆိုရမွာပါ။

ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕ ျဖစ္တာနဲ႔အညီ ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္နဲ႔အညီ အစိုးရ႐ံုးေတြကလည္း အစီအရီပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ ျမင္ေနၾကလို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ အေဆာက္အဦဆိုလို႔ ျမင္မိခဲ့ရသမွ်ထဲမွာ ခ႐ိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ံုးနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး႐ံုးတို႔ကိုပဲ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ လယ္/ယာ၊ လ၀က စတဲ့စတဲ့ ႐ံုးေတြက နယ္ၿမိဳ႕႐ံုးမ်ားပီပီ သစ္သားလံုးခ်င္း႐ံုးေလးေတြ အျဖစ္နဲ႔ပဲ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

မင္းတပ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မိန္းလမ္းမႀကီးအတုိင္း လာခဲ့တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ေတာင္ေပၚေစတီကေလး လွမ္းျမင္ရၿပီး ေစတီေတာ္ရဲ႕ အမည္က စံမင္းသီရိေစတီပါ။ အဲဒီေစတီကုိ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕က ဦးဟုန္းနိန္၊ ေဒၚယမင္းသဂႌ မိသားစုက ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၅ ရက္က တည္ေဆာက္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဒီေစတီတည္ရွိ တဲ့ ေတာင္တန္းငယ္ေပၚကေန ၾကည့္ရင္ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ႀကီးကို စီးျမင္ေနရပါတယ္။ ေတာင္ေပၚက ၾကည့္လိုက္ရင္ ေခါင္မိုး နီ၊ ေခါင္မိုးျပာ၊ ေခါင္မိုးျဖဴ တိုက္ကေလးေတြကို အစီအရီလိုက္ ေတြ႕ရသလို အဲဒီေခါင္မိုးေတြၾကား ထင္းထင္းရင္းရင္း ေပၚထြက္ေနတာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းေတြပါ။ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ လက္၀ါးကပ္တုိင္ေလးေတြက ေအးျမတဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္းေပၚက မင္းတပ္ေျမေပၚမွာ အစီအရီနဲ႔ေပါ့။

 ေတာင္ေပၚက ၾကည့္လိုက္ရင္ ေခါင္မိုး နီ၊ ေခါင္မိုးျပာ၊ ေခါင္မိုးျဖဴ တိုက္ကေလးေတြကို အစီအရီလိုက္ ေတြ႕ရသလို အဲဒီေခါင္မိုးေတြၾကား ထင္းထင္းရင္းရင္း ေပၚထြက္ေနတာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းေတြပါ။ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ လက္၀ါးကပ္တုိင္ေလးေတြက ေအးျမတဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္းေပၚက မင္းတပ္ေျမေပၚမွာ အစီအရီ...

ေတာင္ေပၚေစတီက ၾကည့္လိုက္ရင္ျဖင့္ တစ္ဖက္မွာ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ျမင္ရသလို ေနာက္တစ္ဖက္ မွာေတာ့ ေတာင္ပုလုေက်ာင္းလုိ႔ ေဒသခံေတြ အလြယ္တကူ ေခၚၾကတဲ့ ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး အထိမ္းအမွတ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကိုလည္း လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။

အဲဒီေတာင္ေပၚကို တက္လာခ်ိန္မွာ နားထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ၾကားရတာက ေရေတြ တေ၀ါေ၀ါစီးတဲ့ အသံမ်ဳိးပါ။ အေသအခ်ာ နားေထာင္ေတာ့မွ ေတာင္ေပၚေဘးက ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ေလတိုး တဲ့အသံ။ ေပေပါင္း ၅၀၀၀ နီးပါးျမင့္တဲ့ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ေပၚက ဒီေစတီေလးေပၚမွာ တိုက္တဲ့ေလဟာ လတ္ဆတ္သေလာက္ ျပင္းထန္ပါတယ္။ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းကို ဓာတ္ပံု မွတ္တမ္းယူေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မႀကိဳက္လို႔လားမသိ။ ေတာင္ေပၚေလေတြက တြန္းတြန္းထုတ္ေနပါေတာ့တယ္။

ဒီကေန တစ္ဆင့္ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ကန္ပက္လက္ကို သြားတဲ့ ေျမြလိမ္ေျမြ ေကာက္ကားလမ္းႀကီးက တစ္ဖက္ ေတာင္နံရံေပၚမွာ ထင္းလုိ႔။ မင္းတပ္ခ႐ိုင္ထဲမွာ ဆုိေပမယ့္လို႔ လည္း တစ္ဖက္ ေတာင္နံရံေပၚက ထင္းထင္းႀကီးျမင္ေနရတဲ့လမ္းက ကန္ပတ္လက္သို႔တဲ့။ ေတာင္ တစ္ေတာင္နဲ႔ တစ္ေတာင္ၾကား ကားလမ္းႀကီးက ထိုးစိုက္ဆင္းေနၿပီး အလယ္မွာေတာ့ တံတားတစ္ စင္းက လမ္းႏွစ္ခုကို တစ္စုတည္းအျဖစ္ ေပါင္းစည္းေပးထားပါတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းက ကမၻာ့လွည့္ ခရီးသြားေတြအတြက္ တကယ့္ကို လွပသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ရပ္။

မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ခ်င္းေတာင္တန္းေပၚက မင္းတပ္ၿမိဳ႕ ရန္ကုန္သား သတင္းေထာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို သာယာၾကည္ႏူးမႈကို ေပးတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ဆိုရင္ျဖင့္ မမွားပါဘူး။ ေနခဲ့ရတဲ့ရက္ နည္းေပမယ့္လည္း တို႔ထိမိေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက အမ်ားသား။ လူမႈေရးအရ ႏွစ္လိုဖြယ္ ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြ က်န္ေနေသးတဲ့ၿမိဳ႕၊ စီးပြားေရးအရ ေဒသတြင္း ထြက္ကုန္ကိုေတာင္ ျပည္ပအဆင့္ ပို႔ႏုိင္တဲ့အထိ လုပ္ဖို႔ ေရခံေျမခံ ရွိတဲ့ၿမိဳ႕၊ ထိန္းသိမ္းထားမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ သဘာ၀ ရင္းျမစ္ေတြကေန ေဒသခံလူထုအတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ေတြ ရွိေနေသးတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးအျဖစ္ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ကို မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္မိပါေတာ့တယ္။

ေအာာင္ထြန္းလင္း (ေအာက္ခ်င္းသစၥာ သတင္းေအဂ်င္စီ) (၁၁ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၆)